CONUS

CONUS

apud Solin. c. 36. ubi de phoenice: Apud eosdem nascitur phoenix avis, aquilae magnitudine, capite honoratô in conum plumis exstantibus etc. idem quod apex.

Proprie autem apex est galeae, seu im medio galeae pars eminens e ferro vel aere, quae ad ornamentum et insigne variâ formâ fiebat, interdum facta, ut cristae et pennae in ea ponerentur; interdum et sine pennis. Multae enim galeae absque cono, ut gregariorum militum: multae cum cono quidem et apice, sed sine cristris et pennis; aliae cum utroque. Cuiusinodi conorum omnium exempla visuntur in antiquis monumentis. Apud Polybium πτέρινος ςτέφανος, plumea corona, seu crista occurrit, e qua tres pennae surgebant rectae, cubitum altae: Graeci Φαλοὺς vocant lucidos clavos., vel asteriscos aut clypeolos, quibus summa pars galeae pro apice insignita erat. Hesychius Φάλαρα, ἀςτραγαλίοκους τῆς περικεφαλαίας exponit. Qui velut nodi ac clypeoli in summo ac medio galeae, conum et apicem vocabant. Sed et cristae addebantur, pinnae videl. cono galeae aptatae, ut et ex ipso ferro laminae eminentes et rectae: qui ornatus maiestatem et ampalitudinem videbatur addere. Exemplum pulchrum in virgine, cui captivae suam galeam Dux quidam imposuerat, egregie quidem cristatam. Quâ cum illa ornata procederet e Templo, pro Dea habita, momentum grande mutandis rebus praestitit, vide Plut. Arato. Sic Virg. de Turno, l. 9. Aen. v. 733.

----- ----- tremunt in vertice cristae

Sanguineae.

Et Tyrtaeus, hortatus iuvenes ad fortiter puguaudum, ait κινείτω δὲ λόφον δεινὸν ὑπὲρ κεφαλῆς, moveat autem (unusquisque vestrum) conum saevum super capite. Et quidem hic conus interdum duplici, quandoque triplici et quadruplici cristâ fuit insignis. Unde illa apud Poetas epitheta ἀμφίφαλος et τρικόρυθος κυνέη. Item τετράφαλος, τετράπτιλος, etc. Quam in rem vide plura apud Salmas. ad Solin. p. 746. Casp. Barthium, Animadversion. ad Papinium Statium, l. 3. p. 1774. et Car. Paschal. Coronar. l. 10. c. 19.